วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2
ตอนที่ 20
บุ๊คได้ยินเฌอฟ้าเรียกหันกลับไปถามว่าลืมของหรือ เฌอฟ้าบอกว่าเปล่า เห็นบุ๊คนั่งมอเตอร์ไซค์สวนเข้ามาเลยวกมา บุ๊ครีบเอาขนมที่ซื้อจากหน้าโรงเรียนให้ บอกว่าซื้อมาฝาก อร่อยที่สุดในย่านนี้เลยล่ะ เฌอฟ้าเลยให้สมุดที่เขียน Bucket List ให้บุ๊ค บอกว่า
“เป็นที่ที่พี่อยากไปเที่ยวในประเทศไทย มีบางที่ที่ไปแล้วก็จะขีดทิ้ง ส่วนที่ยังไม่ได้ขีดแปลว่ายังไม่ได้ไป พี่ให้บุ๊คเอาไว้ เผื่ออยากจะไปเที่ยวแทนพี่ แล้วก็ส่งรูปมาให้ดูด้วยนะ แล้วเจอกันที่นิวยอร์ก”
เฌอฟ้าบอกว่าตัดต่อคลิปไว้ให้ แต่ให้ตนไปก่อนค่อยเปิดดู จับหัวบุ๊คโยกอย่างเอ็นดูแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ บุ๊คมองตามเศร้า พอนึกได้ก็สงสัยว่าเป็นคลิปอะไร ตะโกนถาม
“พี่เฌอ แล้วคลิปดูได้ที่ไหน?”
แต่เฌอฟ้านั่งรถไปไกลแล้ว ครู่หนึ่งก็ส่งข้อความเข้ามือถือบุ๊ค บุ๊คหยิบมาดูเป็นภาพแอบถ่ายที่เฌอฟ้าเก็บภาพบุ๊คกับพ่อแม่ไว้ ปิดท้ายด้วยคำพูดของเฌอฟ้าว่า
“ในโลกความเป็นจริง Game never over... You have the best team...Fighting!”
บุ๊คดูแล้วยิ้มซึ้ง ทรายพิมพ์ปรากฏการณ์นี้ในคอมฯด้วยรอยยิ้ม...
“เมื่อความรักปรากฏตัว...พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะเดินไปกับมันโดยไม่เจ็บปวด และรักษาความงามนั้นไว้...เพราะความรักยังวนเวียนอยู่รอบตัวเราแม้จะผ่านช่วงเวลาวัยรุ่นไปแล้วก็ตาม...”
ooooooo
วันนี้ขณะครูชิชากำลังดูใบลาออกที่ถืออยู่ ครูป้องเข้ามาถามว่าดูอะไร
ครูชิชาตกใจบอกครูป้องให้เบาๆ เพราะตนกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะลาออกหรือไม่ เพราะแม่เพิ่งบอกมาว่าปีหน้าจะเปิดสอบครูผู้ช่วย สพฐ. แม่อยากให้ลองไปสอบดู ตนยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอายังไงดี
“ถามใจตัวเองดู...จริงอยู่ ครูไม่ว่าสอนใครก็ต้องสอนเต็มที่ แต่ครูรัฐกับครูเอกชนก็ต่างกันหลายอย่าง ลองถามตัวเองว่าแบบไหนที่เราต้องการ แบบไหนที่เหมาะกับเรา พอได้คำตอบก็ลุยแบบไม่ต้องลังเล เพราะพี่เชื่อว่า ครูดี...อยู่ที่ไหนก็ดี! และเท่าที่ทำงานกับชามา อยู่ที่ไหนก็รุ่ง”
“ขอบคุณค่ะพี่ป้อง” ชิชายิ้มสดใสที่ได้คำแนะนำ ก้มมองใบลาออกในมืออีกครั้ง
ooooooo
ทรายพิมพ์ช่วงสุดท้ายของบทความก่อน กดโพสต์ด้วยความรู้สึกดี...
“ความรักที่ดีจะเป็นกำลังใจ เป็นพลังให้เราเดินผ่านทุกปัญหาไปได้”
พอทรายกดโพสต์เสร็จ น้ำทิพย์ก็เข้ามาพร้อมจานใส่ผลไม้นอกอย่างหรู บอกว่าแม่คุณกรให้คนรถเอามาให้ ทรายตาโตบอกว่าน่ากินจัง น้ำทิพย์ถามว่าทรายจะไม่กลับบ้านโน้นจริงๆเหรอ
